Het stage lopen is begonnen

Hallo thuisblijvers, het is weer tijd voor een nieuw verslag. Deze keer is er wat tijd overheen gegaan, vanwege ons Surinaamse gedrag :p.

Onze stage begon op maandag 9 februari. Pff wat was dat zwaar om weer om half 6 op te staan, maar daar stonden we dan om half 7 's morgens in de startblokken. Allemaal netjes in ons witte uniform en klaar om aan het werk te gaan. Gelukkig is het ziekenhuis maar een kleine 10 minuten lopen, alle tijd om nog een beetje wakker te worden. Het viel ons meteen op wat een respect je krijgt wanneer je in een uniform loopt. Normaal gesproken wordt er niet naar je gefloten, maar maken de mannen één of ander kusgeluid en wordt je nog van je sokken gereden ook. In uniform gaat iedereen met een bocht om je heen, wordt er voor je gestopt en zegt iedereen netjes goedemorgen zuster. Het wordt dan natuurlijk wel gewaardeerd als je ook netjes goedemorgen zegt en niet gewoon doorloopt zonder iets te zeggen of hallootjes zegt. Respect staat hier dus erg centraal.

Het St. Vincentius ziekenhuis is Rooms-Katholiek en begint de dienst met een tekst uit de bijbel. Waarna ze beginnen met de overdracht. Wat is het allemaal wennen zoals, de taal, de manier van werken, de warmte en het meer handmatig werken. Dit is allemaal prachtig om te zien, je wordt er bewust van dat dingen ook makkelijker kunnen. Je leert te handelen met de spullen die je hebt, dus om creatief te denken. De ochtend verliep vlot, we zaten in de middag in de studenten kantine. Hier krijgen wij eten van het ziekenhuis, kip of vis met rijst en groente. Zoals jullie lezen verhongeren we hier dus niet en het is nog gezond ook :p. Na het eten snelde we ons weer naar de afdeling, om de laatste zorg nog aan de patiënten te verlenen. Om 3 uur waren we allemaal vrij en was het tijd om nog even bezig te zijn met het huishouden, zoals boodschapjes halen en de was doen. Hier bestond onze eerste zeer vermoeiende maar ontzettend leuke stage dag uit. We gingen dan ook heerlijk vroeg naar bed, want we hadden nog 3 dagen te gaan!!

De volgende 3 stagedagen verliepen allemaal heel snel. We waren allemaal wel heel moe na stage, door alle nieuwe indrukken maar ook door de warmte waarin je werkt. Ook de namen van de zusters en patiënten zijn voor ons moeilijk om te onthouden en ook nog eens om uit te spreken. Gelukkig zijn wij niet de enige die moeite met namen hebben, want de Surinaamse zusters hebben ook moeite met onze namen.
Daarom zijn we maar gewoon zuster Anne, zuster Natalie en zuster Vera, i.p.v. dat we bij de achternaam worden genoemd. Er lopen ontzettend veel stagiaires, zowel van Surinaamse afkomst, Nederlands of uit België. Hier wordt veel aandacht aan besteedt, zoals elke week een evaluatie met de hoofdzuster. Klinische lessen, veel feedback en er wordt je veel gevraagd over je kennis. In het ziekenhuis is respect voor elkaar heel belangrijk, we spreken elkaar aan met zuster en zeggen u.

Onze eerste stage week zit erop, zoals jullie kunnen lezen is het erg wennen, maar gaan we een ontzettend leuke en leerzame stageperiode tegemoet. Nu eerst genieten van ons vrije weekend, met lekker uitgaan in de planning.

Liefs,
Anne, Natalie en Vera